نقش مردم در پیروزی نهضت اسلامی

نهضت اسلامی مرم ایران در مبارزه با طاغوت فارغ از آنکه دارای جنبه اسلامی بود، جنبه دیگری را نیز به نمایش گذاشت که همان مردمی بودن و حمایت مردم از آن بود. این روند حمایت مردمی تاکنون ادامه دارد و به پشتوانه همین قدرت است که جمهوری اسلامی ایران با اقتدار در جهان سخن می‌گوید.

سال 1342 آغاز جنبش مردمی ایران علیه رژیم طاغوت بود. این جنبش برخلاف سایر جنبش‌های همزمانش نه وابسته به گروه های مارکسیستی و لیبرالیستی و نه شرق و غرب بود؛ بلکه جنبشی اصیل و اسلامی که به پشتوانه عظیم مردم در صحنه حضور یافته بود و قصد داشت تغییراتی را اعمال کند. در طول 100 تا 150 سال تاریخ ایران، جنبش‌های مختلفی در کشور برای مبارزه با استبداد شکل گرفت اما هیچ کدام از آنها به اندازه انقلاب اسلامی وابسته به خواست و اراده مردم نبود و غالبا اعضای متنفذ حکومت و یا برخی افراد خاص از آنها حمایت می‌کردند. این بار جریان به گونه‌ای دیگر بود و مردم پا به صحنه گذاشته بودند و خواهان مبارزه با استبداد بودند. این مبارزه و تلاش، همراه بود با حمایت روحانیت از آن، که خود برخاسته از بطن جامعه بودند. وجود تضارب آرا و حتی گاه اختلافاتی در روند مبارزه که معمولا با نظر امام (ره) حل و فصل می‌‌شد، نشان دیگری از حضور افکار مختلف مردم در روند مبارزه است. حمایت‌های بی‌دریغ مردم از جنبش، حضور آنان در صحنه تظاهرات و پشتیبانی از مبارزان به صورت جانی و مالی گواهی بر این است که این نهضت نه بر مبنای اراده و خاص افرادی بلکه بر مبنای اراده و خواست مردم شکل گرفته است. البته در این میان نباید این نکته غافل بود که جنبه اسلامی بودن این حرکت باعث شد که مردم چنین استقبالی را از جنش امام (ره) داشته باشند. در جایی امام خمینی (ره) خطاب به مسوولان می‌فرمایند: اگر مردم من و شما را قبول دارند به واسطه اسلام است. این بیان بالا نشان از آن دارد که اسلامی بودن حرکت باعث جلب و جذب مردم شده و نهایتا پیروزی را به ارمغان آورد. پس از انقلاب اسلامی نیز این روند به شدت قالب ملاحظه است و حتی می توان آن را در اختلافات موجود بر سر انتخاب نام سیاسی نظام مشاهده کرد که نهایتا امام (ره) تاکید می کنند: جمهوری اسلامی؛ نه یک کلمه کم و نه یک کلمه بیش. از سوی دیگر حضور گسترده مردم در عرصه همه‌پرسی قانون اساسی و بعدها در انتخابات خبرگان قانون اساسی نشان داد که این حرکت چون مبنای اسلامی داشته تا این حد نیز مورد حمایت مردم واقع شده است.
سال 1342 آغاز جنبش مردمی ایران علیه رژیم طاغوت بود. این جنبش برخلاف سایر جنبش‌های همزمانش نه وابسته به گروه های مارکسیستی و لیبرالیستی و نه شرق و غرب بود؛ بلکه جنبشی اصیل و اسلامی که به پشتوانه عظیم مردم در صحنه حضور یافته بود و قصد داشت تغییراتی را اعمال کند
 تاکید قانون اساسی کشور بر حق حاکمیت مردم و پیش بینی انتخابات متعدد در نظام جمهوری اسلامی ایران، چیزی جز دموکراسی و حاکم بودن قوانین آن را به ذهن نمی‌رساند اگرچه برخی یاوه‌گویان ایران را متهم به نبود دموکراسی و کشورهای متحجر منطقه را به نماد دموکراسی تعبیر کنند. حضور مردم در عرصه‌های مختلف مدیریتی و منحصر نبودن آن به افراد و طبقه‌ای خاص و در کنار آن باز بودن باب انتقاد و نبود محدودیت در ابراز عقیده نسبت به حاکمیت و نهاد های حکومتی همه نشان از آن دارد که دموکراسی در این کشور نهادینه شده و مردم می توانند آزادانه سخن بگویند. بهره‌گیری گسترده از ابزارهای ارتباطی مختلف در عصر حاضر بر زمینه های مشارکت مردم صحه گذاشته است و حاکمیت نیز در برابر آن واکنش غیرمنطقی و غیر اصولی از خود بروز نمی‌دهد. تعدد سایت‌ها و پایگاه های اطلاع رسانی و تحلیل و پژوهش همه گواه این مدعاست که جنبشی که با حمایت و رای مردم به صحنه آمد و پیروز شد در عرصه مدیرتی نیز با حمایت و پشتیبانی مردم به پیش می‌رود و می تواند در برابر مشکلات ایستادگی کرده و خواست خود را در دنیای پر آشوب فعلی بر کرسی بنشاند.